Ben bir koleksiyoncuyum. Belli ürünleri belli miktarda biriktiriyorum. İnsan koleksiyonu mu? O da var.

Babam, işçi çocuğu, bir subaydı. Cumhuriyet değerleriyle yetişmiş, Atatürkçü Türkiye Cumhuriyeti'nin kendi halinde bir ordu mensubuydu.

Nasıl anlatsam bilmiyorum, deneyeceğim. Önce ev sahiplerine bir standart getirilmesi lazım.

Gençlere ne oluyor? Dijital bilgilerinin bu kadar zayıf olmasını aklım almıyor."

Epictetos kalbin konumu için ne güzel demiş: "Kalbimiz neredeyse, hayatımızın engeli de oradadır."

Geçtiğimiz yıl, yılın en kısa ayının en uzun gününü yaşamamıza ramak kala hayat bildiği gibi akıyordu. Henüz deprem canımızı yakmamıştı.

Demokrasilerde iktidar olmak çok önemli bir hedef, inanın muhalefet olmak da bir o kadar önemli.

Cumhuriyet Bayramımızı milyon defalarca kutlamak istiyorum. Yine de az gelir.

Yarım asırdır tüketiciyim. Doğa’nın kaynaklarını tüketmeye ortak, ihtiyaçlarını karşılamaya çalışan sıradan bir birey ve vatandaş.

6 Şubat günü gerçekleşen deprem sarsıntıları ruhsal ve zihinsel anlamda halen sürüyor.

İnsan zihni yüklü bir yaradılış birimi. Mazi, düşünceler, duygular, bugünü ve yarını hepsi bu birimde...

Lezzet peşinde koşan gurmeler gibiyiz bazen, "İnsan" konusunda…

Bu defa gelir ve bir anda göz açıp kapayıncaya kadar kısa sürede yerini Ağustos’a bırakır. Yani Temmuz, biter ve gider…

Burada ilk yazım olacak. İster istemez tatlı bir heyecan ve biraz da çekingenliğim var. İlk tanışma anlarında olduğu gibi.

Hayatınızdan ruhunuza dokunabilmeyi bilmeden denemeden dümdüz geçmeyi tercih edenler asla dostunuz olmamıştır. Dostluk üzerine...

1960’larda Türkiye; kadınların 20, erkeklerin 25 yıl çalıştıktan sonra emekli olduğu ve ikramiyeleriyle ev alabildiği yıllar...

Hayat iki yerde erken başlıyor. Biri seyahatte, diğeri hastanede... Birinde, yaşamı keşfetmek, diğerinde, ölümü keşfetmek... Yazı ve...

Bir üniversitenin öğrenci uygulama dergisi için yazmıştım bu yazıyı. Kayıhan Güven Hoca'yı anmaktı maksadımız. Bazı insanlar hayatınıza...